(. . .) Η συντριπτική πλειοψηφία των ερεθισμάτων που δεχόμαστε είναι μη λεκτικής φύσης. Παντού και πάντοτε επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας, με αυτούς που με κάποιον τρόπο μας περιβάλλουν. Το σώμα, ως πομπός και δέκτης, αποτελεί το πρωταρχικό μέσο με το οποίο γίνεται δυνατή η μετάδοση και η πρόσληψη κάθε είδους πληροφοριών. Η μη λεκτική πτυχή της επικοινωνίας όμως παραμένει κατά τη διδασκαλία μια παραμελημένη δεξιότητα, μια ανεκμετάλλευτη δυνατότητα, αφού στις σπουδές και στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών δε γίνεται καμία προσπάθεια συστηματικής αναβάθμισή της. Για το λόγο αυτό σ’ αυτή τη μελέτη στρέφουμε την προσοχή μας στη μη λεκτική επικοινωνία στον τόσο ευαίσθητο και συνάμα παραμελημένο παιδαγωγικό χώρο του νηπιαγωγείου, με δεδομένο ότι ο ρόλος τον οποίο διαδραματίζει κατά την παιδαγωγική και μαθησιακή διαδικασία είναι καταλυτικός.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]