Με την παρούσα μελέτη παρουσιάζεται, αναλυτικά και κριτικά, το νέο συνταγματικό πλαίσιο που ισχύει για την τοπική αυτοδιοίκηση, μετά την πρόσφατη αναθεώρηση, και στη συνέχεια ανιχνεύονται οι δυνατότητες και οι προοπτικές που διαγράφονται για τη συγκεκριμένη θεσμική αξιοποίηση αυτού του πλαισίου, υπό το πρίσμα ενός ευρύτερου προβληματισμού για την εξεύρεση δημοκρατικών και δικαιοκρατικών απαντήσεων στην σύγχρονη κρίση του εθνικού κράτους. Αφετηριακό σημείο είναι το οργανωτικό πλαίσιο, με ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση της τοπικής αυτοδιοίκησης ως αναπόσπαστου στοιχείου του πολιτικού και διοικητικού μας συστήματος και στην, βάσει αυτής, ριζική αναδιάταξη του μεν πρώτου βαθμού στο επίπεδο, κατά βάση, της επαρχίας, του δε δεύτερου -και τελευταίου πλέον- βαθμού στο επίπεδο περιφέρειας. Παράλληλα δε προτείνεται η καθιέρωση μητροπολιτικών συνδέσμων των δήμων της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας, που θα συνοδευτεί από την κατάργηση, στις περιοχές αυτές, κάθε άλλης διοικητικής και αυτοδιοικητικής δομής. Εξίσου σημαντική, όμως θεωρείται και η αποτροπή των αυθαιρεσιών και παρεκτροπών της τοπικής αυτοδιοίκησης, που υπονομεύουν την εφαρμογή του κράτους δικαίου στην επικράτειά της και τραυματίζουν σοβαρά την αξιοπιστία της, ως διοικητικού και συμμετοχικού θεσμού. Οι σχετικές προτάσεις επικεντρώνονται στην αναδιοργάνωση της διοικητικής εποπτείας, με την καθιέρωση, ιδίως, μιας ανεξάρτητης δημόσιας αρχής επιφορτισμένης με την άσκησή της, και στην αποκατάσταση ενός εξισορροπητικού πλέγματος πολιτικών και κοινωνικών αντίβαρων, που θα διασφαλίζουν και στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης τις εγγυήσεις της δημοκρατικής αρχής και του κοινοβουλευτικού συστήματος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]