Αραδιάζεις λέξεις κι εύθραυστους κόσμους
Στην παλαίστρα του νου
Αστρικές κλίμακες διατάσσουν τα φαινόμενα
Η σχάση των συνάψεων επιφέρει
Κι εσήμανε το λυκόφως των θεών
Ο νους σκοτείνιασε
Σύμβολα τοτέμ μάνταλα εισρέουν
Ο νους τρεμάμενος ανασύρει
Στην αίθουσα των κατόπτρων
Η αλχημεία των αριθμών
Ένας καταρράκτης φθόγγων
Το υδάτινο υφάδι του έναρθρου λόγου
Στην αρένα των ηρώων
Ένας ατέρμων διάλογος
Στις παρυφές του ύπνου
Κάτω απ' τον κυψελοειδή θόλο του κρανίου
Ο νους ιεραρχεί τις πτυχώσεις των θυλάκων
Οι αντικατοπτρισμοί των ειδώλων
Η γλώσσα υφαίνει ιστούς
Πρώτο μέλημα του νου
Εκεί έξω ο νους
Στον λόγο συρρέουν και συστρέφονται
Ο λόγος γιγαντώνεται
Με το χάραμα
Ο νους δεν είναι πια είδωλο
Φύση και γλώσσα είναι οι τόποι
Ο νους ρέει σε χρόνο ενεστώτα
Πόσους θεούς πόσους κόσμους
Ο νους σμιλεύει λέξεις
Η διαφυγή στο άπειρο
Ένας βίαιος άνεμος μέσα του
Και είδε ο νους
Αχαλίνωτη η φαντασία
Στη Μεγάλη Αφήγηση
Ο νους βρίθει γνώσεων
Και πίστεψε ο άνθρωπος
Έτσι επινοεί και τρέφει ο άνθρωπος