[...] Εδώ και αρκετά χρόνια έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο Παπαδιαμάντης είναι στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας η σημαντικότερη και γνησιότερη θεολογική φυσιογνωμία του αιώνα μας και πως το έργο του παραμένει ακόμη χωρίς την πρέπουσα θεολογική αξιολόγηση. Αν έχει ιδιαίτερη θεολογική αξία, είναι γιατί έχει ως αφετηρία και κέντρο την Εκκλησία και τη λειτουργική της παράδοση.
Στα άρθρα του, που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες με την ευκαιρία μεγάλων εορτών του λειτουργικού χρόνου, απαντά στο αρχικό αίτημα της λογικότητας της λατρείας, ερμηνεύοντας λειτουργικούς τύπους και προσευχές ή αναλύοντας λατρευτικούς ύμνους και μορφές. Ξέρει ότι οι τύποι αυτοί έχουν διαμορφωθεί σε παλαιότερες εποχές, ενώ τα λειτουργικά κείμενα είναι γραμμένα σε γλώσσα που μιλιόταν στο παρελθόν. Απευθυνόμενος στο ευρύτερο κοινό των εφημερίδων προσπαθεί με τις παρεμβάσεις του ερμηνευτικού του λόγου να προβάλει τους λατρευτικούς θησαυρούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που σε πολλές συνειδήσεις είχαν ταυτισθεί με μουσειακά αντικείμενα, χωρίς ιδιαίτερη πρακτική αξία. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]