Στην παρούσα μελέτη για το έπος της Ιλιάδας, όπου δείχνεται μοναδική κάτοχος της ελληνικής παιδείας, η Σιμόν Βέιλ λέει τούτα τα ανεπανάληπτα: "Όσοι ονειρεύτηκαν πως η βία, ξεπερασμένη από την πρόοδο, θ` άνηκε πια στο παρελθόν, είδαν τούτο το ποίημα σαν ιστορικό ντοκουμέντο. Μα, όσοι ξέρουν να ξεδιαλύνουν τη βία σήμερα, όπως άλλοτε, στο κέντρο της ανθρώπινης μοίρας, βρίσκουν στην Ιλιάδα την πιο λαμπρή και κατακάθαρή της απεικόνιση". Και συνεχίζει έτσι: "Μονάχα όταν κανείς γνωρίσει της βίας το κράτος και μάθει να μην το αποδέχεται, γίνεται να` ναι δίκαιος και ν` αγαπάει". Κι η κατακλείδα της: "Οι λαοί της Ευρώπης ίσως να ξαναβρούν το επικό πνεύμα, όταν θα μάθουν να μην θαυμάζουν ποτέ τη δύναμη, να μη μισούν τους εχθρούς και να μην καταφρονούν τους δυστυχισμένους. Πράγμα αμφίβολο, αν γρήγορα τούτο θα στέρξει να γενεί".
Το λαμπρό αυτό κείμενο, που γνώρισε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό η ποιήτρια Ζωή Καρέλλη (1956), παρουσιάζεται εδώ σε φροντισμένη ποιητική απόδοση της Μαρίας Φέλκερ - Καμαρινέα, η οποία με τον ίδιο οίστρο καταπιάνεται και με το κείμενο της Ιλιάδας.
Μελισσάνθη